Hans ter Hoeve

Op 20 januari 1975 werd ik – SCHR 1 Hans ter Hoeve – overgeplaatst van de Marinekazerne Den Haag naar Hr.Ms. Zuiderkruis. Het schip lag toen nog op de werf van Verolme in IJsselmonde. Hier had ik als eerste een gesprek met de officier TD en technici van de werf en mij werd verteld wat ze van mij verwachten.

Als schrijver had ik de taak om alle resultaten van de controles, metingen en beproevingen ten tijde van de afwerking van het schip – zowel op de werf als later tijdens de proefvaarten – uit te werken. Het doel was om deze administratieve werkzaamheden eind mei af te ronden.

Doordat vele correcties moesten worden aangebracht en vaak hele pagina’s overgetypt moesten worden zat werkelijk alles in mijn hoofd: alle gebreken, constateringen, calibraties, metingen, etc. Het werken aan het boekwerk kostte enorm veel tijd. Werkdagen van 07.00 tot 23.00 uur waren geen uitzonderingen. Ook heel veel kopieerwerk lag hieraan ten grondslag. De werf had een kopieermachine aan boord geïnstalleerd in de hangar. Deze kopieermachine was bijna net zo breed als de hangar. Erg groot, maar tergend langzaam. Ondanks alles genoot ik enorm van deze opdracht.

Voordat de proefvaartperiode was afgelopen en wij opstoomden naar Rozenburg, werd ik ontboden in de longroom, waar mij een taart in boekvorm werd aangeboden. De klus was geklaard.

Lang heb ik niet gediend aan boord van dit mooie schip, maar de maidentrip naar Curacao en de korte trip naar Portland heb ik nog mee mogen maken. Tijdens deze reizen heb ik vele O.S.& O-activiteiten ondernomen. O.a. het organiseren van een viswedstrijd in Schotland en een bbq-/dansavond (met steelband) op het helikopterdek in Willemstad. Hierbij werden ongeveer 80 personen uitgenodigd uit de plaatselijke bevolking. Aan boord werd ook het nodige gedaan aan het welzijn van de bemanning.

Op de dag van mijn vertrek – de 30e oktober 1975 – werd mij tijdens een Alle Hens op het helikopterdek een Blijk van Waardering aangeboden door de commandant. Vóór hem stond een trots man. Op 3 november 1975 werd ik overgeplaatst naar Marinevliegkamp Valkenburg in afwachting van mijn eervol ontslag uit de Koninklijke marine.

Noot GHVB: Hans schreef mij dat hij bij het Blijk van Waardering een beloning hoorde van 32 gulden (€ 14,52) waarvoor hij een woordenboek Engels-Nederlands en Nederlands-Engels kocht. Ook in die dagen was de baas al erg royaal!!!

Sabine de Groot

Mijn naam is Sabine de Groot. Matr.1 ODVB bd. En ik heb in 1986/1987 gevaren op Hr.Ms. Zuiderkruis. De Zuiderkruis was mijn eerste schip vers uit de opleiding. Ik was 17 jaar jong toen ik voor de eerste keer de valreep opliep in Rozenburg waar de Zuiderkruis in dok lag. Ik was overweldigd toen we over de Nieuwe Waterweg richting Den Helder voeren. De hele wereld aan mijn voeten. Ondanks dat ik uit een marine-nest kom was dit zo anders dan ik mij ooit had kunnen voorstellen.
En na een opwerkperiode in de FOST en wat tripjes naar Engeland vertrokken we dan op 25 januari 1987, in een ijzig koude winter voor een reis van vijf maanden met het eskader richting Amerika. Ik kan mij zo goed het gevoel van die dag herinneren. De spanning, de knoop in je maag. Ik was behoorlijk zenuwachtig. Daar stonden mijn ouders op de kade, mijn moeder hield zich groot omdat haar jongste nu toch echt wegging van huis. Nadat de trossen los waren verdween langzaam Den Helder uit het zicht en daarmee verdween ook de knoop.

Wat heb ik een hoop geleerd in die vijf maanden. Je begint net als op de middelbare school weer onderaan. Je bent nieuw, een broekje tussen de doorgewinterde voornamelijk marinemannen en alle indrukken zijn enorm. Je groeit zo enorm snel op. We deden prachtige havens aan waar ik alleen maar van kon dromen. Je eigen leeftijdsgenoten zaten nog in de schoolbanken en ik liep gewoon rond in Tenerife, op Curaçao, at een pizza in een restaurant in the Inner Harbour van Baltimore, stond voor het hek van het Witte Huis in de tijd dat Ronald Reagan nog president was, wandelde in Martinique, nou daar had menigeen thuis nog niet eens van gehoord, kortom het kon niet op.

Aan boord leefde je samen in de hut met 9 anderen. Je deelde alles samen, lief en leed. Ook als het een dag niet zo lekker liep had je pech, afstappen was geen optie, dus aan het eind van de dag moest je ook weer gewoon samen door één deur lopen. Dat zorgde wel voor een intense band die met veel van de meiden tot op de dag van vandaag is gebleven. We werden samen volwassen.

Zeker nu ik zelf ouder wordt zie ik hoe bijzonder het eigenlijk was en wat een voorrecht het in die tijd was om als vrouw te mogen varen. Het was vaak een beladen onderwerp, maar ik ben tot op de dag van vandaag dankbaar dat de marine het gemengde varen heeft doorgezet. Het heeft mij een hele andere kijk op het leven gegeven. Ik werk nog steeds heel graag met mannen, ze zijn heerlijk direct en draaien niet om de brei heen. Daarom denk ik dat wij elkaar heel goed aanvullen ook bij een bedrijf als defensie.

De Zuiderkruis zelf is een bijzonder dame. De geur van de olie die je altijd rook. Het mooiste was altijd na je dienst even lekker op een olieslang zitten en over de zee staren of sterren kijken. Iets mooiers bestaat er bijna niet. Zo rustgevend en onbetaalbaar. Daar kan ik nu nog heimwee naar hebben.

We zullen haar missen, ze heeft veel mensen hele mooie herinneringen gegeven. Er zijn prachtige vriendschappen ontstaan voor het leven. Huwelijken uit voortgekomen. De saamhorigheid en verbondenheid zijn 25 jaar na dato nog enorm groot. De opvarenden zijn de ziel van het schip. Dat zal ook na vertrek altijd zo blijven. Ik ben trots erop dat ik mijzelf een PAZI mag noemen.

Christa de Boon-Edelman

Mijn naam is Christa de Boon-Edelman en ik heb gevaren als Matroos 1 LDV, op de Hr. Ms. Zuiderkruis in de jaren 1986/1987. Toen ik nog niet zo lang in dienst zat, en een Alle Hens onder ogen kreeg waarin ik een foto zag staan van iemand die tussen 2 schepen in hing te bengelen, dacht ik gelijk, dat wil ik ook Mocht ik ooit aan boord van een schip geplaatst worden, ga ik daar gelijk achteraan. Zo gezegd zo gedaan.

Tijdens het in rouleren aan boord van de Hr. Ms. Zuiderkruis, heb ik iedereen aan z’n jas getrokken met de vraag, bij wie moet ik zijn om deze droom in vervulling te laten gaan.

En mijn droom is in vervulling gegaan en wel op Koninginnedag 30 april 1987

Ook was het nog de 200ste RAS van de reis en ik mocht daardoor een taart in een doos overbrengen naar de Commandant van de Hr. Ms. Pieter Florisz. En dat s’morgens om 8 uur. Mijn dag kon niet meer stuk.

Heb er van genoten, en zal het nooit vergeten, in één woord geweldig.

Dit jaar 25 jaar getrouwd met mijn man Kees de Boon, die ik heb ontmoet op de oude dame. Al met al, een geweldig schip en een geweldige tijd gehad op de Hr. Ms. Zuiderkruis.

Noot redactie: Klik met de rechtermuis op de foto voor een vergroting. Of bekijk de videopname van Christa haar droom.

Herman Diederik